?ywa nauka. Komiksy o wszech?wiecie

?ywa nauka. Komiksy o wszech?wiecie Rem Word Pr?dko?? ?wiat?a. Nieustaj?cy ruch. Wehiku? czasu. Antygrawitacja. Komunikacja podobnych form. Teleportacja Sensacyjne do?wiadczenia na kuchennym stole. Klasyczna nauka. ?wiat jest w nowym ?wietle. Jest dro?szy ni? pieni?dze. ?ywa nauka Komiksy o wszech?wiecie Rem Word © Rem Word, 2021 ISBN 978-5-4496-7289-6 Ksi??ka powsta?a w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero ?wiat?o jest szybsze ni? ?wiat?o …Od znanej nam nauki, nauczanej w szko?ach i na uniwersytetach, nieznanej nam, teraz podobnej do religii czy magii, jej szczyt si? sko?czy?. Sta?o si? to w pierwszej po?owie XX wieku. … Przede wszystkim niekt?rzy naukowcy podst?pnie twierdz?, ?e cz?steczki ?wiat?a nie maj? w?asnej masy spoczynkowej. Same te cz?steczki trac? status formacji materialnych i odt?d nazywane s? „czyst? energi?”. I to wszystko pomimo faktu, ?e energia jest abstrakcyjnym znaczeniem, po prostu zdolno?ci? cia?a do wykonania okre?lonej pracy. Taki stan rzeczy stara si? reprezentowa? Szczeg?lne i Og?lne Teorie Wzgl?dno?ci A. Einsteina, sformu?owane na pocz?tku XX wieku. Nale?y zauwa?y?, ?e istnieje do?? dobry pow?d do stworzenia teorii SRT i GRT. To bardzo dziwne zachowanie ?wiat?a. Po pierwsze, jego pr?dko?? wydaje si? zawsze taka sama. R?wna si? sta?ej C – 300 tysi?cy kilometr?w na sekund?. Nawet gdy ?r?d?o zbli?a si? do obserwatora. Nie ma tu zastosowania zasada arytmetycznego dodawania pr?dko?ci. W przeciwnym razie, na przyk?ad, gwia?dziste niebo wydawa?oby si? nam jako zestaw ?wiec?cych linii, a nie punkt?w. Gwiazdy poruszaj? si? do?? szybko i obracaj? si? wok?? w?asnej osi. Gdyby ich w?asna pr?dko?? zosta?a przekazana cz?stkom ?wiat?a, fotony przyspieszone lub spowolnione, docieraj?c wcze?niej czy p??niej do obserwatora na Ziemi, zamaza?yby obraz gwiazdy w szerok? lini?. Czy to jest pow?d stwierdzenia SRT: „Pr?dko?? ?wiat?a jest sta?a, nie zale?y od ruchu ?r?d?a” i wszystkich konstrukcji mentalnych, kt?re z tego emanuj?? Prawdopodobnie istniej? fotony o pr?dko?ci innej ni? C. Du?o ich. To jest najcz?stsze zjawisko. Jednak spos?b ich rejestracji powinien by? inny. Znany jest efekt M?ssbauera. Dwa kryszta?y sch?odzone do prawie absolutnego zera, z praktycznie zatrzymanymi atomami, nie s? w stanie wymienia? kwant?w gamma („twarde ?wiat?o”), chyba ?e zaczn? si? wzgl?dem siebie porusza? z okre?lon? pr?dko?ci? (kilka centymetr?w na sekund?). Kwanty przelatuj? przez kryszta?, nie znajduj?c atomu o odpowiednim widmie absorpcji. Patrzymy na rysunek. Gdy tylko poch?aniacz kwant?w (w tym przypadku ?r?d?o) zacznie si? porusza?, twarde fotony przechodz? przez niego i s? rejestrowane przez detektor. Gwia?dziste niebo sk?ada si? z kropek, a nie ?wietlistych linii. Licznik gamma przestaje odbiera? promieniowanie przy wystarczaj?co du?ej pr?dko?ci radioaktywnego kryszta?u Schematyczne przedstawienie procesu. Warunkiem odbioru kwantu gamma przez j?dro jest r?wno?? poziom?w promieniowania – absorpcji elementarnego odbiornika i nadajnika. W celu pomy?lnego transferu kwantowego linie absorpcji i emisji musz? si? przecina?. Jest to mo?liwe tylko wtedy, gdy dwa obiekty – nadajnik i odbiornik – maj? wzajemn? pr?dko?? mniejsz? ni? pr?dko?ci termiczne ich sk?adowych mikrocz?stek. Baczniej przygl?damy si? gwiazdom … Innymi s?owy, linie emisyjne musz? albo ca?kowicie si? pokrywa?, albo w jaki? spos?b si? przecina?. Je?li obiekty maj? wiele cz?stek elementarnych poruszaj?cych si? z w?asnymi pr?dko?ciami termicznymi we wszystkich kierunkach, istnieje mo?liwo??, ?e b?d? si? „widzie?”, nawet poruszaj?c si? ze znaczn? pr?dko?ci?. A jednak pr?dko?? wzajemnego ruchu, a? do ca?kowitego zaniku kontaktu optycznego, jest ograniczona. Wracamy do gwiazd. Tak, nie widzimy tych cia? niebieskich jako ?wietlistych segment?w, a dok?adniej podobie?stw optycznych komet, ze wzgl?du na to, ?e pr?dko?? ?wiat?a jest ograniczona jedynie ograniczonym przeci?ciem linii poch?aniaj?cych emisje w naszych oczach i w materii. gwiazd. W przeciwnym razie, na przyk?ad, „lataj?ca” gwiazda Barnarda, kt?ra w ci?gu 170 lat przemieszcza si? po firmamencie o ?rednicy Ksi??yca, z pewno?ci? wygl?da?aby jak gwiazda z ogonami. Ale – musimy przyjrze? si? bli?ej. By? mo?e sztucznie stworzone wyobra?enia o sko?czono?ci pr?dko?ci ?wiat?a uniemo?liwiaj? astrofizykom i astronomom zauwa?enie pewnego rozmycia gwiazd (a zw?aszcza gwiazd podw?jnych) w trakcie ich ruchu. …Jednym z wieloletnich eksperyment?w autora jest transiluminacja obracaj?cego si? p??przezroczystego dysku. Zdj?cia pokazuj?, ?e bli?ej jego kraw?dzi, gdzie pr?dko?? liniowa jest wi?ksza, ekran staje si? bardziej przezroczysty (podczas gdy przy nieruchomym dysku o?wietlenie jest r?wnomierne). Im wi?ksza wzajemna pr?dko?? ?r?d?a ?wiat?a i przeszkody, tym mniejsze prawdopodobie?stwo poch?aniania przez ekran „niestandardowych” kwant?w. Tak wi?c efekt M?ssbauera objawia si? nie tylko w sterylnych warunkach pierwszorz?dnych laboratori?w, wy??cznie z zamro?onymi kryszta?ami i kwantami gamma, ale tak?e na stole eksperymentatora-amatora i wsz?dzie w naszym ?yciu. 1. P??przezroczysty dysk tekstolitowy, zdolny do obracania si? z pr?dko?ci? liniow? brzegu 10 ms. 2. Rzut plamki ?wiat?a przechodz?cego przez dysk. 3. Strumie? ?wiat?a przechodz?cy przez tarcz? (dla przejrzysto?ci pokazano obr?t o 90?). 4. Lampa wytwarzaj?ca strumie? ?wiat?a 5. Rura z lamp? 6. Stacjonarna platforma z rurk? 7. Strumie? ?wiat?a przechodz?cy przez pewien owalny obszar dysku. 8. Materia? fotograficzny – papier fotograficzny lub klisza fotograficzna (w tym przypadku kamera otworkowa s?u?y do uzyskania wyra?nego odwzorowania plamki). 9. Bezpo?rednio, p??przezroczysty obszar dysku. 10. Silnik elektryczny, kt?ry obraca tarcz?. 11. Obszar plamki, kt?ry staje si? ja?niejszy, gdy dysk si? obraca. 12. Obszar plamki (bli?ej ?rodka, gdzie pr?dko?? ekranu jest wolniejsza) w por?wnaniu z obszarem dalej od osi jest zaciemniony. Eksperymentuj z p??przezroczystym obrotowym dyskiem p??przezroczystym Poeksperymentuj z transmisj? nier?wnomiernie nagrzanego p??przezroczystego ekranu …Ruch ekranu mo?na zast?pi? ogrzewaj?c go. Rzeczywi?cie, w tym przypadku atomy i cz?steczki przeszkody zaczynaj? porusza? si? szybciej. Do?wiadczenie to zosta?o szczeg??owo opisane w publikacji „TM” nr 5, 2000. – „Temperatura i promieniowanie”. 1. ?r?d?o ?wiat?a. 2. Ekran. 3 i 4. Urz?dzenia grzewcze i ch?odz?ce, kt?re tworz? gradient temperatury wzd?u? ekranu 2. 5. Ekran p??przezroczysty reguluj?cy nat??enie strumienia ?wietlnego (promieniowania). 6. Materia? wra?liwy na ?wiat?o. Przez szyb? przechodzi ukierunkowany strumie? ?wiat?a o gradiencie od 200 C do temperatury pokojowej. Papier fotograficzny znajduj?cy si? za ekranem oddaje ciemne paski wzd?u? gradientu. Ogrzewany obszar staje si? ja?niejszy (bardziej przezroczysty). W ten spos?b po raz kolejny potwierdza tez?, ?e fotony o niestandardowej pr?dko?ci s? wychwytywane przez materi? z mniejszym prawdopodobie?stwem. …Emisja i poch?anianie fal radiowych maj? charakter zbiorowy. W procesie tym zaanga?owane s? r??ne grupy mikrocz?stek. W metalach s? to wolne elektrony z du?ymi wewn?trznymi pr?dko?ciami ruchu. Dlatego fale radiowe, „nad?wietlne” i „przed ?wiat?em”, znacznie ?atwiej przejawiaj? si? w pomiarach. Eksperymenty na radarze cia? niebieskich, przeprowadzone w szczeg?lno?ci przez ameryka?skich astrofizyk?w, przekonuj?co pokazuj?, ?e pr?dko?? fali elektromagnetycznej jest dodawana do pr?dko?ci samej planety. Jak wiecie, radzieckie i rosyjskie stacje kosmiczne zawodz? w 80% przypadk?w podczas eksploracji Dalekiego Kosmosu. Odsetek b??d?w w nawigacji NASA i Europejskiej Agencji jest znacznie mniejszy. Przypuszczalnie ten stosunek wi??e si? z wi?kszym konserwatyzmem rosyjskich naukowc?w, kt?rzy uparcie odmawiaj? uwzgl?dnienia niezb?dnych korekt dla automatycznych stacji. Zwolennicy SRT czasami argumentuj?, ?e obliczenia relatywistyczne s? niezb?dne do normalnego funkcjonowania satelit?w globalnego systemu pozycjonowania (Glonass, GPS). To nie jest do ko?ca prawd?. Dostosowanie po?o?enia stacji na orbicie oko?oziemskiej odbywa si? automatycznie, zgodnie z „wzorcami” na Ziemi, bez wzor?w Lorentza, tensor?w i os?awionego „dylatacji czasu” Einsteina. Otaczaj? nas strumienie cz?stek ?wiat?a, kt?re z pocz?tku z trudem, ale mo?na je wykry?. Substancja lekka jest oczywi?cie zdolna do tworzenia struktur, kt?re maj? zerow? lub blisk? zeru pr?dko?? w stosunku do szorstkiej materii – atom?w i cz?steczek. Taka wiedza to wielka si?a. By? mo?e pr?buj? ukry? ten stan rzeczy przed nami, kt?rzy stworzyli mi?dzy innymi teori? wzgl?dno?ci, pot??ne struktury ponadnarodowe. Daleka przestrze? jest po prostu nieosi?galna dla naukowc?w o konserwatywnym nastawieniu. Fotony poruszaj?ce si? wzgl?dem nas z pr?dko?ci? blisk? zeru (lub nawet pozostaj?ce w spoczynku) s? prawdopodobnie zdolne do tworzenia „chmur” struktur informacyjnych, kt?re skrywaj? sekrety przesz?o?ci i tera?niejszo?ci. Mierzymy pr?dko?? ?wiat?a. W domu Na podstawie materia??w z artyku??w autora w czasopi?mie TM, nr 10, 2001, s. 53 i nr 3, 2002, s. 24. …W domowej ?wietl?wce temperatura plazmy jest rz?du kilkudziesi?ciu tysi?cy stopni. Odpowiada to ruchowi na?adowanych cz?stek z pr?dko?ci? oko?o 100 km / s. Fotony emitowane przez jony lec?ce z pr?dko?ci? V musz? mie? pr?dko?? C + V skierowan? wzd?u? osi lampy r?wnoleg?ej do filmu fotograficznego, zgodnie z klasyczn? balistyczn? zasad? dodawania pr?dko?ci (a nie ze wzorami SRT). W takim przypadku plama zostanie przesuni?ta w kierunku ruchu jon?w emituj?cych ?wiat?o. Ale je?li drugi postulat SRT jest prawdziwy, plamka ?wietlna si? nie zmieni. Pr?dko?? ?r?d?a ?wiat?a V nie doda si? do warto?ci C. Przebieg eksperymentu. U?ywam miniaturowej lampy neonowej ze szklan? os?on?, kt?ra jest przezroczysta dla promieniowania UV. Przy ci?nieniu oko?o 0,1 mm Hg, odleg?o?ci mi?dzy elektrodami 1,7 mm i napi?ciu roboczym 220 V, jony gazu oboj?tnego s? w stanie osi?gn?? pr?dko?? por?wnywaln? do pr?dko?ci ?wiat?a C. ?wiat?o z takiego promiennika przechodzi przez w?ska przes?ona (lub camera obscura) i uderza w ekran, umieszczony r?wnolegle do p?aszczyzny elektrod emitera w odleg?o?ci 0,8 m. Kierunek pr?du w lampie mo?na zmienia? za pomoc? diody. Po w??czeniu na ekranie projekcyjnym pojawia si? obraz lampy. Obie elektrody i kolumna wy?adowcza mi?dzy nimi s? wyra?nie widoczne. Zmiana kierunku pr?du powoduje przesuni?cie obrazu w kierunku ruchu jon?w dodatnich o 11 mm z b??dem absolutnym 0,2 mm. Oznacza to, ?e pr?dko?? ?wiat?a C jest dodawana do pr?dko?ci ruchu jego ?r?d?a V zgodnie z klasyczn? zasad? „balistyczn?”, a nie zgodnie ze wzorami SRT. Tyle tylko, ?e mo?na obliczy? pr?dko?? ?r?d?a promieniowania z promienia ?wiat?a, poza analiz? spektraln?, kt?ra nie jest ju? w duchu Teorii Wzgl?dno?ci. Dok?adna warto?? pr?dko?ci ruchu jon?w w lampie neonowej jest trudna do okre?lenia. Wed?ug szacunk?w po?rednich jest to oko?o 2000 km / s. Jest to zgodne z wynikami przeprowadzonego eksperymentu. Wynika z tego, ?e albo drugi postulat SRT jest b??dny, albo jego fizyczne znaczenie wymaga specjalnego wyja?nienia. Schemat eksperymentu. Ekran, kolimator (przeszkoda z otworem), neon?wka, obw?d elektryczny z diod? – wy??cznik kierunku ruchu cz?stek przenosz?cych ?wiat?o ?r?d?a ?wiat?a u?yte w eksperymencie. Ultrafiolet lub najpopularniejsza lampa 18W. Opcja – miniaturowa ?ar?wka halogenowa. Schemat drugiego eksperymentu z lamp? akceleratora ?wiat?a. Ekran, pryzmat, soczewka zbieraj?ca, kolimator, lampa neonowa, obw?d elektryczny z diod? prze??czaj?c? Schemat eksperymentu w?oskich fizyk?w. Neutrino generowane przez gor?cy reaktor j?drowy porusza si? szybciej ni? pr?dko?? ?wiat?a. Schemat do?wiadcze? syberyjskich naukowc?w. Akcelerator. Rurka do usuwania ?wiat?a z przyspieszonych cz?stek. P?ytka szklana, „analog eteru ?wiatowego”, szybki detektor. Wybuchy promieniowania na ekranie szybkiego oscyloskopu Hipotetyczna antena plazmowa to metoda przyspieszonej komunikacji kosmicznej z obiektami w Dalekiej Przestrzeni. By? mo?e ta metoda komunikacji b?dzie mia?a inne interesuj?ce w?a?ciwo?ci. Jak to si? m?wi, „Ein Versuch ist kein Versuch” (szukaj – wi?c szukaj), dlatego przeprowadzi?em drugi eksperyment z lamp? neonow?, zasadniczo zmieniaj?c jej warunki. G??wnym elementem jest teraz szklany pryzmat, kt?ry odbija promienie ?wietlne o r??nych d?ugo?ciach fal na r??ne sposoby. Je?li pr?dko?? ?wiat?a jest wi?ksza ni? C, widmo przesuwa si? w kierunku fioletowej strony. Je?li jest mniejsza ni? C, nast?puje „przesuni?cie ku czerwieni”, jak podczas obserwacji oddalaj?cego si? ?r?d?a promieniowania. Ale to nie jest efekt Hubble’a. Neonow? lamp? umieszczam tak, aby p?aszczyzna elektrod by?a prostopad?a do ekranu otworkowego. Gdy lampa jest w??czona, na ekranie pojawia si? plamka ?wiat?a. Po zmianie polaryzacji wi?zka zostaje przesuni?ta o 24 minuty ?uku. B??d odrzucenia 4 minuty. Korzystaj?c ze znanych wzor?w obliczamy, ?e w tym przypadku zmiana pr?dko?ci ?wiat?a wynosi 520 km / s, z b??dem 85 km / s. …Naukowcy z grupy OPERA w Gran Sasso we W?oszech, w przeciwie?stwie do autora tego artyku?u, maj? mo?liwo?? przeprowadzenia prawdziwie bezpo?rednich pomiar?w pr?dko?ci mikrocz?stek. Neutrino albo nie ma masy spoczynkowej, jak kwant ?wiat?a, albo ma. Z pewno?ci?, jak foton, p?dzi on nieustannie z pr?dko?ci? C. Szybko?? samego ?r?d?a nie ma znaczenia. Przynajmniej tak si? powszechnie uwa?a. Za pomoc? zsynchronizowanych detektor?w w?oscy fizycy odkrywaj? istnienie „ma?ych neutron?w” poruszaj?cych si? z pr?dko?ci? przekraczaj?c? C o 7,5 km. z. Mo?liwy b??d jest o trzy rz?dy wielko?ci mniejszy ni? to odchylenie. Publikacja uka?e si? w 2011 roku i spotka si? z fal? krytyki. Eksperymentatorzy musz? niezgrabnie szuka? wym?wek. W Rosji bezpo?redni pomiar w oparciu o schemat zaproponowany przez autora zosta? przeprowadzony przez mistrz?w nauk akademickich. I oczywi?cie bez odniesie? do artyku??w skromnego eksperymentatora amatora w Tekhnika-Molodezh. ?wiadczy o tym publikacja akademika Rosyjskiej Akademii Nauk E. Aleksandrowa w czasopi?mie „Science and Life”, nr 8, 2011. Skromn? lamp? wy?adowcz? zast?puje tu majestatyczny synchrotron, tekturowy ekran i a camera obscura – fotoczujniki z szybkimi oscyloskopami. A wi?c: „… Jako pulsacyjne ?r?d?o ?wiat?a zastosowano synchrotronowe ?r?d?o promieniowania (SR) – pier?cie? magazynuj?cy elektrony„ Siberia-1”. SR elektron?w przyspieszonych do pr?dko?ci relatywistycznych (bliskich pr?dko?ci ?wiat?a) ma szerokie spektrum od podczerwieni i ?wiat?a widzialnego do zakresu rentgenowskiego. Promieniowanie rozchodzi si? w w?skim sto?ku stycznie do trajektorii elektron?w wzd?u? kana?u abstrakcji i jest usuwane przez szafirowe okienko do atmosfery. Tam ?wiat?o jest zbierane przez soczewk? na fotokatod? szybkiego fotodetektora. Przep?ywaj?cy w pr??ni strumie? ?wiat?a mo?na by?o przykry? szklan? p?ytk? wprowadzon? za pomoc? nap?du magnetycznego. Jednocze?nie, zgodnie z logik? hipotezy balistycznej, ?wiat?o, kt?re poprzednio mia?o rzekomo mie? podw?jn? pr?dko?? 2C, po oknie musia?o osi?gn?? zwyk?? pr?dko?? C”. … Oczywi?cie do?wiadczenie pokazuje pr?dko?? ?wiat?a, z b??dem 0,5%, r?wn? sta?ej C. Co ciekawe, eksperyment rosyjskich akademik?w nie stawia nawet pytania, jak kierowa? ?wiat?o od cz?stek elementarnych poruszaj?cych si? w przeciwnym kierunku.. Cia?ka obracaj? si? w akceleratorze wy??cznie w kierunku przeciwnym do ruchu wskaz?wek zegara, z r??nymi pr?dko?ciami. Nie ma doniesie?, ?e eksperyment przeprowadzono ze ?wiat?em pochodz?cym z cz?stek przyspieszonych, powiedzmy, o po?ow?, trzy czwarte standardowej pr?dko?ci w synchrotronie. Proste por?wnanie wynik?w na ekranie szybkiego oscyloskopu umie?ci?oby wszystkie kropki powy?ej I. Ta regulacja prawdopodobnie po prostu nie jest mo?liwa. Jedynym elementem rzeczywistego do?wiadczenia jest tutaj szklana p?yta. Kto jednak i gdzie powiedzia?, ?e tak skromny ekran jest w stanie wyr?wna? pr?dko?? foton?w do standardowego C? Oto ekran dwuwi?zkowego szybkiego oscyloskopu. G?ra – U – sinusoida kontrolna obrot?w cz?stek wewn?trz synchrotronu (napi?cie, kt?re jest takie samo), krzywa SI z czujnik?w promieniowania Czerenkowa. Impulsy maj? kszta?t tr?jk?ta. To s? dane ze zbioru, paczki cz?stek. Standardowe warto?ci s? wy?wietlane przez p?kaj?ce maki. Poni?ej znajduje si? ekran po tym, jak szklana p?yta stoi na drodze promieniowania. Wydaje si?, ?e naukowcy celowo unikaj? problemu pomiaru pr?dko?ci ?wiat?a w prosty spos?b. By? mo?e szk?o jest analogiem skondensowanego eteru, zgodnie z niekt?rymi hipotezami, otaczaj?cego Ziemi? i w ten spos?b wyr?wnuj?cego pr?dko?? ?wiat?a do okre?lonej sta?ej. To wszystko jest dobre i interesuj?ce, ale SRT nie ma nic wsp?lnego z potwierdzeniem dobrze znanego postulatu. Je?li m?wimy o p?ycie jako substytutie eteru, to zdaniem entuzjast?w „teorii balistycznej Ritza” naukowcy z syberyjskiego miasteczka naukowego powinni stosowa? coraz g?stsze ekrany. Je?li nagle dowiemy si?, ?e pr?dko?? ?wiat?a jest dodawana do pr?dko?ci ?r?d?a, m?wi?c po prostu: „Co z tego b?dziemy mieli?” Pierwsza to szybkie systemy komunikacji kosmicznej. ?wiat?o (sygna? radiowy) potrzebuje 12 minut, aby dosta? si? na Marsa. Ta sama kwota z powrotem. Prawie p?? godziny to za du?o, aby skutecznie sterowa? ?azikiem lub samolotem z Ziemi. Anteny plazmowe emituj?ce fale radiowe z cz?stkami przyspieszanymi we w?a?ciwym kierunku skracaj? czas komunikacji prawie o po?ow?. Ponadto badania, kt?re nie s? ju? ograniczone zasad? SRT, z pewno?ci? ujawni? nowe, niesamowite i po??dane w?a?ciwo?ci ?wiat?a. …Jedn? z cech ?ywej Nauki, jak czytelnik zapewne ju? doskonale zrozumia?, jest to, ?e rozwa?amy oddzia?ywanie makroskopowych cia? widocznych dla oka w wyniku indywidualnych interakcji mikrocz?stek, kt?re j? sk?adaj?. Poza tym, ?e rozwi?zano tajemnic? prawdziwej podstawy postulatu Teorii Wzgl?dno?ci o niezmienno?ci pr?dko?ci ?wiat?a, co jeszcze mo?e nam zaoferowa? nasza Nauka? Zgodnie z wnioskami Living Science, S?o?ce i inne cia?a niebieskie wymieniaj? ruch termiczny poprzez grawitacj? …Pewien transfer energii cieplnej mo?liwy jest nie tylko za pomoc? fal elektromagnetycznych, ale przypuszczalnie r?wnie? za pomoc? pola grawitacyjnego. W pierwszym przypadku, zgodnie z prawami klasycznej mechaniki kwantowej, oddzia?ywanie jest przenoszone przez kwanty. Co to jest „kwant pola elektromagnetycznego” jest jasno okre?lone w podr?cznikach – jest to foton, oscyluj?ca cienka ni?, kt?ra dla ?wiat?a widzialnego ma d?ugo?? 3 metr?w. Naukowcy bardzo g?ucho pisz? o kwantach statycznych p?l magnetycznych i elektrycznych. Czasami w rozumowaniu i schematach interakcji pojawiaj? si? klejowe „gluony”. Jednak nie jest jasne, jak dok?adnie pomagaj? mikrocz?stkom komunikowa? si? na makroskopijne odleg?o?ci. Najbardziej problematyczna jest kwantyzacja pola grawitacyjnego. Raczej trudno wyobrazi? sobie si?y przyci?gania id?ce w niesko?czono?? jako zbi?r k??buszk?w-grawiton?w. A? szkoda powiedzie?, ?e do tej pory w eksperymencie na pe?n? skal? (laboratoryjnym) nie zmierzono nawet pr?dko?ci propagacji fal grawitacyjnych. Najprostsz? opcj? jest pr??nia, przemieszczenie masywnej kuli ma na celu zmierzenie szybko?ci reakcji drugiego obiektu. Domy?lnie w obliczeniach po?o?enia cia? niebieskich pr?dko?? grawitacji jest niesko?czona. W innej wersji jest to sta?a C – 300 000 km. z. Niemniej jednak si?y grawitacyjne najprawdopodobniej reprezentuj? sie? zmiennych po??cze? mi?dzy elementarnymi odbiornikami i nadajnikami pola – mikrocz?stkami. W tym przypadku wymiana ciep?a za pomoc? oddzia?ywania grawitacyjnego jest ca?kiem mo?liwa. Do?wiadczenie z magnesami. Metaliczny namagnesowany proszek w pierwszym termostacie komunikuje si? za pomoc? jednego pola magnetycznego z magnesem ogrzewanym cewk? elektryczn?. Czujnik termiczny nie wykrywa odpowiedniego nagrzania w pierwszej komorze Wynik… …Obecnie powszechnie przyjmuje si?, ?e pierwiastki radioaktywne zawarte w obj?to?ci planety s? odpowiedzialne za ogrzewanie wn?trza Ziemi przez nie ma?e 3,5 miliarda lat. Drogi Czytelniku, bez wzgl?du na to, ile wertujesz w podr?czniki i monografie, nie znajdziesz szczeg??owego raportu o tym, czym dok?adnie s? te pierwiastki, jaka powinna by? ich zawarto?? i okres p??trwania, aby tak d?ugo utrzyma? temperatur? i dlaczego, wreszcie, reakcja ?a?cuchowa handlu nie rozbi?a naszej Ziemi na kawa?ki. Nasza opcja. Planety s? trzymane razem przez pot??n? grawitacj? S?o?ca. To przez ten sam kana?, za pomoc?, powiedzmy, „zdalnej dyfuzji” oddzia?uj?cych mikrocz?stek, ciep?o jest przenoszone z reaktora gwiazdy do wn?trzno?ci planet. Ziemia z kolei wymienia takie utajone ciep?o ze swoim towarzyszem, Ksi??ycem. Przypomnij sobie, ?e Selena nie jest taka zimna. Temperatura jego p?aszcza, kt?ry ju? dawno powinien ostygn??, wynosi 200 C, aw rdzeniu gotuje si? ?elazo. By? mo?e zgodzisz si? z wersj?, ?e opr?cz wszystkich powy?szych, pewien udzia? w wymianie ciep?a mi?dzy cia?ami niebieskimi, a po prostu cia?ami, zajmuje tak zwane „?wiat?o ukryte”. Okazuje si? wi?c, ?e tylko obiekty (uk?ady materii) o tym samym widmie, temperaturze i do pewnego stopnia sk?adzie, co nadawca, s? w stanie wychwyci? ukryty sk?adnik wi?zki. W zwi?zku z tym takimi odbiornikami-odbiornikami w naszym przypadku s? okre?lone warstwy S?o?ca (uznanego ?r?d?a energii) i j?dro Ziemi. …W takim przypadku podgrzany magnes trwa?y musia?by przenosi? ciep?o do innych magnes?w za pomoc? „dr??cego” pola magnetycznego, nawet przez przeszkody. Autor przygotowa? takie eksperymenty. Dali niejednoznaczny wynik. W granicach 0,1 C, gdy jeden z magnes?w zosta? podgrzany do 120 C, z odleg?o?ci 4 cm, nie nast?pi? ?aden transfer ciep?a. Wynik by? r?wnie? negatywny dla zawiesiny namagnesowanego proszku metalowego. Nie oznacza to jednak wcale, ?e takie zjawisko nie istnieje w przyrodzie. Unikni?cie poj?cia „si? centralnych” i zast?pienie ich terminem „suma tablic pojedynczych oddzia?ywa?” z pewno?ci? oznacza?oby prze?om w nauce. ?wiat w nowym ?wietle Przeanalizujmy raz jeszcze jedno z fundamentalnych eksperyment?w wsp??czesnej fizyki. Czy istnieje eter, rodzaj oceanu, w kt?rym tocz? si? fale ?wietlne? Klasyczny schemat interferometru Michelsona-Morleya, urz?dzenia, kt?re rzekomo udowodni?o brak eteru, jest nast?puj?cy. Wi?zka ?wiat?a jest podzielona na p?? p??przezroczystym uchylnym lustrem. Jeden promie? idzie w kierunku strumienia eteru, a potem z powrotem. Jego pr?dko?? si? zmienia. Drugi promie? jest prostopad?y do przep?ywu i dlatego, jak zak?adaj? eksperymentatorzy, s?u?y jako swego rodzaju wzorzec pr?dko?ci fali ?wietlnej. Je?li pr?dko?ci nie pokrywaj? si?, obserwowany wz?r interferencji powinien ulec zmianie. Na rysunku autora w lewym dolnym rogu pokazano, ?e po?o?enie, w kt?rym promienie przechodz? ?ci?le prostopad?e ?cie?ki, jest nieprawid?owe. Podczas ruchu wzd?u? ramion interferometru promienie s? odchylane przez strumie? eteru. Detektor odbiera fale odchylone pocz?tkowo w kierunku przep?ywu eteru. Schemat konstruowania rzeczywistego wzoru interferencji jest znacznie bardziej skomplikowany ni? rysunki Michelsona. Ponadto, zgodnie z powy?szym rozumowaniem o efekcie M?ssbauera, kt?ry sprawia, ?e fotony obserwowalne s? tylko z pr?dko?ci? „standardowej C”, w ka?dym razie wyra?nie rejestrowane s? tylko fale ?wietlne o ?ci?le 300 tys. Km. z. 1. ?r?d?o ?wiat?a 2. Detektor (ekran do obserwacji wzoru interferencji). 3. Wi?zka pocz?tkowo odbita prostopadle do ramienia interferometru i odchylona przez przep?yw eteru w lewo. 4. Promie? emitowany w kierunku strumienia eteru, a zatem uczestniczy w budowie obrazu interferencyjnego. 5. Wi?zka odbita od zwierciad?a ramienia interferometru, przypuszczalnie skierowana wzd?u? przep?ywu. Ten promie? jest r?wnie? zginany przez eter. … Rysunek powy?ej. Do?wiadczenie autora z odchylaniem wi?zki laserowej, przypuszczalnie na skutek porywania przez eter 1. Laser (sztywno zamocowany, posiadaj?cy zdalne ?r?d?o zasilania i wy??cznik, wska?nik laserowy). 2. Wi?zka lasera po w??czeniu o 9 rano. 3. Promie?, gdy laser jest w??czony o godzinie 17. Dla jasno?ci k?t odchylenia wi?zki zosta? zwi?kszony. 4. Umie?? znacznik promienia na ekranie o godzinie 9 rano. 5. Miejsce znacznika promienia na godzinie 17. Ekran i laser dzieli odleg?o?? 90 m. R??nica w po?o?eniach plamki ?wietlnej rano i wieczorem (w ci?gu pi?ciu dni bada?) wynosi 3 cm. Je?eli wi?zka niesie eter, w?wczas pr?dko?? przep?ywu wynosi 100 km. z. Warto?? ta dobrze zgadza si? z pr?dko?ci?, z jak? Ziemia obraca si? wok?? centrum Galaktyki, 200—220 km. z. (bior?c pod uwag?, ?e naturalny obr?t urz?dzenia wraz z planet? tworzy w tym czasie k?t 90 stopni). Dlaczego nie zosta?o to zauwa?one wcze?niej? W ka?dym dzia?aniu system?w komunikacji laserowej system jest „zerowany” automatycznie lub r?cznie. Zasada ta dotyczy wszystkich urz?dze? i jest powszechnie uwa?ana za norm?. Bardziej prawdopodobne wyja?nienie. W ci?gu dnia powietrze w pomieszczeniu, w kt?rym przeprowadzane s? eksperymenty, nagrzewa si?. Powstaje soczewka powietrzna, kt?ra zniekszta?ca wi?zk?. Niemniej jednak uwa?am, ?e to do?wiadczenie b?dzie interesuj?ce dla czytelnika na sw?j spos?b. Przynajmniej nie znalaz?em czego? takiego w sieci. Trzecia wersja dobrze zgadza si? z innymi eksperymentami autora. Powierzchnie sufitu i pod?ogi w pomieszczeniu, r?wnoleg?e do wi?zki lasera, maj? specjalne w?a?ciwo?ci „przyci?gania” lub „odpychania” ?wiat?a. Linie siatki dyfrakcyjnej maj? te same w?a?ciwo?ci. Конец ознакомительного фрагмента. Текст предоставлен ООО «ЛитРес». Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/rem-word-18529718/zywa-nauka-naturalne-komiksy/?lfrom=688855901) на ЛитРес. Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.