Юлиуш Словацкий. Los mi aden nie moze zatrwo..."

Los mię już żaden nie może zatrwożyć,
Jasną do końca mam wybitą drogę,
Ta droga moja – żyć – cierpieć – i tworzyć,
To wszystko czynię – a więcej nie mogę.

Dawniej miłością różane godziny
I w zorzach jeszcze jaśniejsze pochodnie;
Dzisiaj, przy schyłku dnia ważniejsze czyny,
Wielkie i smętne, jak słońce zachodnie.

Na nich się zegar życia zastanowi,
I puści ducha-skowronka w otchłanie,
Pomóżże, Boże, temu skowronkowi,
Niech wesół leci – niech wysoko stanie.

A raczej powiem – gdy się żywot zmierzcha,
Dusza-jaskółka daleko od ziemi,
Pomóż jaskółce, co mi z oczu pierzcha,
Z oczkami w światło rozweselonemi.
_______________________________
Перевод:
Судьба уж не заботит, не тревожит,
Мне до конца ясна моя дорога,
Что жить, творить, страдать душа лишь может,
И это всё, что мне дано от Бога.

Бывало, от любви всё розовело…
И солнце было пламенным когда-то…
На склоне дней важнее станет дело,
Как солнце, что печальней у заката.

И жизни час задумается тоже,
В пучины дух, как жаворонка, пустит…
Ты помоги, о милостивый Боже,
Пусть ввысь летит, не зная больше грусти.

Пусть солнце моей жизни уж садится,
Но ласточкой душа порхает где-то…
Ты помоги летящей в небо птице,
Глаза которой радостны от света…